شعر طنز

---

:: ماجرای زن گرفتن کره خر

کـــره ای گــفــت بـــه بابای خرش

پــــدر از هـــمـــه جــا بـی خبرش

وقـــت آن اســــت بــــرای پســرت

ایـــــن الاغ نـــــــرّه ی کــــره خــرت

مــاده ای خـــوشگـل و زیـبا گیری

تـــو کــه هر روز به صحرا میری

وقـــت آن اســت کـه زن دار شـوم

ورنـــه از بـــی زنـــی بــیمار شوم

پـــدرش گــفــت کــه ای کـره خَرَم

ای عــزیـــز دل بـــابــــا ، پــســرم

تـــو کـــه در چــنــتــه نداری آهی

نـــه طــویـــلــه ، نه جُلی نه کاهی

تـــو کـــه جــز خـوردن مال پدرت

پـــــــدر نـــــــرهّ خـــــر دربــــدرت

هـــیـــچ کـــار دگــری نیست تو را

یک جو از عقل به سر نیست تو را

به چه جرأت تو زمـن زن طـلــبی

بـــاورم نـیــست کـــه ایـنقدر جَلبَی

بـــایـــد اول تـــو بــگـیـری کاری

بــهـــر مــــردم بــبـــری تــو باری

بعـد از آن یک دو تا پالان بخـری

بـهــر آن کُــرّه خـــوشگـــل بـبـری

یک طــویــلـه بکنی رهن و اجار

تــا کــه راضــی شــود از تو آن یار

بـعــد بـایــد بـخری رخت عروس

بـهـر آن مـاده خــر خـوب و ملوس

جُـــلـی از جــنـــس کــتـــان اعلا

روی جُـــل نـقــش و نـگـاری زیـبـا

بــعـــد بـــایـــد بـــکـــنی گلکاری

بــهــر مــاشـیـن عروس یـک گاری

وقــتی ایـــنـهــا بـــشـــود آمــاده

بــعـــد از ایـــن زنـــدگــیـــّت آغـازه

می بــری مـــاده خــرت را حجله

بــا تـــأنــی نَـکــه بـــا ایـــن عـجـله

بــشـنــو ایــن پــنــد زبابای خرت

پــــــدر بـــــا ادب و بــــا هــــنـــرت

تــا کـــه اســبــاب مــهــیــا نشود

موسم عــقــد تــو بــر پا نشود

پــس از امــروز بــرو بر سرکار

تــا نـــهـــنـــد آدمـــیـــان پــشتت بار

   شعر

---

حال من بد نیست غم کم میخورم کم که نه هرروز کم کم میخورم

آب میخواهم سرابم میدهند عشق می ورزم عذابم میدهند

خود نمیدانم کجا رفتم به خواب ازچه بیدارم نکردی آفتاب ؟

دشنه ای نامرد برپشتم نشست ازغم نامردمی پشتم شکست

بعد از این با بی کسی خو می کنم هرچه در دل داشتم رو می کنم

درد می بارد چو لب تر می کنم طالعم شوم است باور می کنم

من که با دریا تلاطم کرده ام راه دریا را چرا گم کرده ام ؟

قفل غم بر درب سلولم مزن من خودم خوشباورم گولم مزن

من نمی گویم که خاموشم مکن من نمی گویم فراموشم مکن

من نمی گویم که با من یار باش من نمی گویم مرا غمخوار باش

من نمی گویم دگر گفتن بس است گفتن اما هیچ نشنفتن بس است

روزگارت باد شیرین شاد باش دست کم یک شب تو هم فرهاد باش

آه درشهرشما یاری نبود قصه هایم راخریداری نبود

خسته ام ازقصه های شومتان خسته ازهمدردی مسموتان

اینهمه خنجر دل کس خون نشد این همه لیلی کسی مجنون نشد

آسمان خالی شد ازفریادتان بیستون درحسرت فرهادتان

کوه کندن گرنباشد پیشه ام بویی از فرهاد دارد تیشه ام

عشق از من دور و پایم لنگ بود قیمتش بسیار و دستم تنگ بود

گرنرفتم هردوپایم خسته بود تیشه گرافتاد دستم بسته بود

   شعر طنز

---

دعــــــــای پســـــــــران مجــــــــــــرد

گلایه قد یک ارزن ندارم........